Der Verfasser leitet in diesem großen Werk aus einer großen Anzahl von Koranversen,
nach der Folge der Suren, die gültigen gesetzlichen Bestimmungen ab; er hat dabei
vorzugsweise das kitāb ar-rauḍa wa-'l-ġadīr des ʿIzz-ad-Dīn Muḥammad Ibn-al-Hādī Ibn-Tāǧ-ad-Dīn
benutzt, das Anfangs nach dem Koran, dann aber nach der Weise der Rechtsbücher geordnet
worden, aber manches übergangen hat.
Das Werk ist vollendet im Jahr 815 Ǧumādā 'l-Ūlā (1412).
f. 18b
قوله تعالي قل ارايتم ان اخذ الله سمعكم دلّ على جواز الحجاج فى امر الدين قوله تعالي
قل لا اقول لكم عندى خزاين الله ... انى ملك المعنى انه تعالي امر نبيه ان يقول انه لا
يدعي حالة فوق ما هو عليه الخ
Textende
f. 257a
قال النواوي والامام يحيى وبكرت بالاسماء العجمية التى لا يعرف معناها وهذا تمام ما قصدنا
فالحمد لله ... اللهم انى استودعك دينى وجميع احبّائى فانت خير الحافظين واكرم الاكرمين
والحمد لله رب العالمين الخ
